noahs ark
Noah’s Ark is een interkerkelijke Christelijke organisatie in Oeganda. De stichting is in 1999 opgericht door Piet en Pita Buitendijk. De organisatie bestaat inmiddels uit een Kinderhuis, kleuterschool, basisschool, middelbare beroepsopleiding, medische kliniek en nog veel meer sociale en medische outreach programma’s in de nabije en verre omgeving.
Noah’s Ark richt zich in de directe omgeving op de meest kwetsbare kinderen die door armoede zijn getroffen. Door de jaren heen heeft Noah’s Ark het leven van duizenden kinderen en volwassenen beïnvloed. Zo noemen honderden kinderen Noah’s Ark hun thuis, staan er rond de 350 leerlingen ingeschreven bij de scholen en heeft ook de medische kliniek ontelbare anderen in de omgeving geholpen.
Piet en Pita namen ooit verlaten en mishandelde kinderen in hun huurhuis in Kampala. Al snel werd het aantal kinderen dat een veilige plaats zocht zo groot, dat dit huis te klein werd. Er werden voorbereidingen getroffen om naar een grotere compound (omheinde groep huizen) te verhuizen. Sinds 2006 wonen Piet, Pita en hun kinderen thuis op een groot stuk land net buiten de stad Mukono.
Toen de kinderen ouder werden, besloten Piet en Pita Family Units (gezinshuizen) te bouwen om hen daar een zo normaal mogelijk gezinsleven te bieden. De oudste kinderen zullen zeer binnenkort de leeftijd bereiken waarop ze op eigen benen kunnen staan.
De basisschool ‘New Horizon’ startte destijds met een kleuteropvang en de lagere klassen. Tegenwoordig biedt het een volledig onderwijsprogramma van kleuterschool tot en met middelbaar beroepsonderwijs voor kinderen van Noah’s Ark en uit de omliggende dorpen. Dankzij het sponsorprogramma kunnen kinderen uit arme gezinnen hiernaar school. In 2018 behaalden de eerste studenten van de middelbare school er hun diploma.
De medische kliniek is er voor de kinderen, leerlingen en het personeel die op het terrein van Noah’s Ark en in de omgeving wonen. De kliniek biedt betaalbare, algemene gezondheidszorg van hoge kwaliteit aan en is
Gebeurtenissen en omstandigheden kunnen ertoe leiden dat families of de maatschappij ‘iemand’ als ‘niemand’ bestempelt. Iemand waar je geen geld, moeite of aandacht aan besteedt. Noah’s Ark wil deze ‘niemanden’ veranderen in ‘iemanden’. Door er voor hen te zijn, hen een familie te bieden en te zorgen voor hun gesteldheid op mentaal, spiritueel, lichamelijk en educatief gebied. Niet door deze mensen afhankelijk van Noah’s Ark te maken maar juist te helpen om zelfverzekerde mensen te worden.
Door de jaren heen vonden honderden ongewenste, verlaten of mishandelde kinderen in het Kinderhuis een thuis. Hier werden zij liefdevol ontvangen en kregen ze de zorg en aandacht die elk kind verdient. Ook slaagt Noah’s Ark er tot op de dag van vandaag in om veel kinderen in hun eigen families of bij adoptieouders in Oeganda (terug) te plaatsen.
De opdracht van Noah’s Ark stopt nooit. Zij gaat door met het bieden van liefde en veiligheid aan kinderen die een thuis nodig hebben. Noah’s Ark doet dat in de hoop dat die kinderen op een dag een eigen gezin zullen stichten en erin slagen om de armoede, onverschilligheid en het misbruik te doorbreken.
De ambitie van Noah’s Ark voor de afgestudeerden van de ‘New Horizon’ school is dat ze de wereld in zullen gaan om een baan te creëren en niet om er een te zoeken.
Mensen die mij echt kennen, weten dat ik vroeger zo’n ervaring als deze nooit aan had gedurfd. Ik was verlegen, afhankelijk en bang. Als ik kijk naar hoe ik nu ben, is dit helemaal omgedraaid. Deze ervaring in Oeganda is daar een bevestiging van geworden. Ik weet nu dat ik mij kan redden in een omgeving die ik niet ken. Een plek waar een andere cultuur heerst en waar levenstandaarden primitief zijn. Toen ik er was voelde ik mij eigenlijk helemaal niet ongemakkelijk. Het voelde als thuiskomen. Het weer was er prachtig, evenals de mensen. De kinderen wilden altijd met ons praten en dit was heel aandoenlijk. “Dear auntie Anne” zal ik dan ook niet snel vergeten.
De tijd in Oeganda heb ik niet alleen vastgelegd op beeld. Ik heb een dagboek bijgehouden in een klein schrift. Per dag heb ik geschreven wat ik heb ervaren en hoe ik mij voelde. Het is grappig om terug te lezen, maar soms ook verdrietig. Desire heeft ons allemaal in ons hart geraakt en we gaan haar ook oprecht nooit meer vergeten. Vanaf het moment dat Camiel werd opgebeld dat hij een kindje mocht ophalen, stonden we alle drie opeens voor 200% aan. Ik besefte toen pas echt de ernst van de situatie van de kinderen op Noah’s Ark. Het was dan ook prachtig om haar een paar dagen later te zien lachen.
Naast dit verdrietige moment zijn er ook heel veel mooie momenten geweest. Zo hebben we met een aantal kinderen een bijzondere band gecreëerd. Niet alleen met jonge kinderen, ook met de oudere kinderen. Ezra heeft een behoorlijke indruk op ons gemaakt. Zijn enthousiasme en blijheid is enorm. We hebben zelfs een “Ezra day” gehad. Op deze dag hebben we onder andere samen met hem een Rolex gegeten (een combinatie van ei en groenten verpakt in een chapati). Verder zijn we met hem gaan vissen in een paar plassen achter het voetbalveld. Het was heel primitief, maar erg gezellig. We hebben de dag afgesloten in Camiel zijn huisje. Wat mij bij zal blijven is het moment dat wij Pringles gingen eten en Ezra dit heel langzaam at. Hij zei dat hij dit niet meer op had sinds zijn achtste. Dit gaf mij het besef hoe goed wij het hebben in Nederland. Hier halen we chips als we er zin in hebben en eten het heel vlug op. In Oeganda is dit echt een luxe.
Iemand die ook indruk op mij heeft gemaakt, is Joan. We hadden haar ontmoet als een heel verlegen meisje, maar toen ze hoorde dat wij met haar mee naar huis gingen lopen was ze erg trots. Ze liet ons toe in haar leven en dit vond ik heel mooi. Haar moeder was heel openhartig en liet hun huisje van binnen zien. Dit was wel een realiteitscheck. Er hing een lamp, maar deze hing er omdat het een lamp is. Niet om licht te geven. De gehele ruimte was donker en klein. Mijn slaapkamer in Nederland is denk ik even groot. Ik schaam me dat ik altijd gezegd heb dat mijn twee bij vier kamer klein is. Zij moeten er dag en nacht in leven. Zij zijn vooral blij dat ze droog zitten als er een storm aankomt en dat ze afgeschermd kunnen slapen. Sinds ik dit heb meegemaakt zeg ik niet meer dat mijn kamer te klein is. Het is knus.
Wat fotografie betreft heb ik mij in Oeganda verder ontwikkeld. De combinatie van natuur, de mens en hun cultuur vind ik prachtig. Ondanks dat het soms heel verdrietig kan zijn, kan ik deze knop wel omschakelen. Ik wilde graag een verhaal vertellen en daardoor moet je soms de realiteit tonen. De realiteit is soms verschrikkelijk, maar het kan ook heel mooi zijn. Ik wil jullie graag mijn interactie met mensen en natuur laten zien op een manier dat jullie deze interactie ook kunnen voelen. Ik hoop dat er een emotie in je naar boven komt, waardoor je meer gaat nadenken over het leven dat jij hebt.
Zelf ben ik vaker in Afrika geweest, maar ik heb het nooit zo realistisch meegemaakt. Ik ben daarom erg blij en dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken. Als ik zou mogen kiezen, ga ik zeker nog een keer terug. Ik wil de kinderen weer kunnen omhelzen. Ik wil de positieve ontwikkelingen zien van Noah’s Ark. Ik wil mij opnieuw kunnen inzetten voor dit prachtige doel.
Bekijk de website over het project wat ik met Sabine Molenaar en Camiel Mudde heb gemaakt.
